(1.) ducit illum ad tribunal Aeaci. is lege Cornelia, quae de sicariis lata est, quaerebat. postulat, nomen eius recipiat; edit subscriptionem: occisos senatores xxx<v>, equites R. cc<c>xxi, ceteros

ὅσα ψάμαθός τε κόνις τε [Il. 9,385].

(2.) aduocatum non inuenit. Tandem procedit P. Petronius, uetus conuictor eius, homo Claudiana lingua disertus, et postulat aduocationem. non datur. accusat Pedo Pompeius magnis clamoribus. incipit patronus uelle respondere. Aeacus, homo iustissimus, uetat et illum, altera tantum parte audita, condemnat et ait:

αἴκε πάθοις τὰ ἔρεξας δίκη εὐθεῖα γένοιτο [Hésiode frg. 286,2 Merkelbach–West].

(3.) ingens silentium factum est. stupebant omnes nouitate rei attoniti; negabant hoc umquam factum. Claudio magis iniquum uidebatur quam nouum. de genere poenae diu disputatum est, quid illum pati oporteret. erant qui dicerent Si<syph>um diu laturam fecisse{nt}, Tantalum siti periturum nisi illi succurreretur, aliquando Ixionis miseri rotam sufflaminandam.

14,2: cf. apocol. 10,4 antequam audires ; 12,3 v. 21-22 una tantum parte audita, | saepe neutra.

Aristote  Nic. 1132b25-27 καίτοι βούλονταί [sc. οἱ Πυθαγόρειοι] γε τοῦτο λέγειν καὶ τὸ Ῥαδαμάνθυος δίκαιον·
εἴ κε πάθοι τά τ’ ἔρεξε, δίκη κ’ ἰθεῖα γένοιτο.

Anonyme comm.  Nic. CAG xx 222,24-26 τὸ μέντοι ἔπος ἐστὶ παρ’ Ἡσιόδῳ ἐν τοῖς Μεγάλοις Ἔργοις οὕτως ἔχον
“εἰ κακά τις σπείραι, κακὰ κέρδεα ἀμήσειεν·
εἴ κε πάθοι τά κ’ ἔρεξε, δίκη δ’ ἰθεῖα γένοιτο.”

Anonyme comm. eth. Nic. CAG xix.2 94,31-34 οἱ δὲ Πυθαγόρειοι ἔλεγον δίκαιον εἶναι τὸ ἀντιπεπονθός, τὸ τὰ αὐτὰ πάσχειν ἃ ποιεῖ τις· καὶ πρὸς τοῦτο φέρειν καὶ τὸ τοῦ Ῥαδαμάνθυος ἔπος
<εἴ κε πάθοι τά κ’ ἔρεξε, δίκη κ’ ἰθεῖα γένοιτο>.

Julien symp. 12 ἀλλ’ ἀπέτισε τὴν δίκην, ἢ λέληθεν ἡ δοθεῖσα <ἐν> Δελφοῖς μαντεία·
αἴκε πάθοι τά κ’ ἔρεξε, δίκη δ’ ἰθεῖα γένοιτο; 

schol. Aesch. Suppl. 436 <ὁμοίαν θέμιν>] δίκαιόν ἐστιν ἀποδιδόναι ὁμοίαν δίκην· <αἴ κε πάθηι τά κ’ ἔρεξε, δίκη δ’ ἰθεῖα γένοιτο>.